Pamiętniki z getta warszawskiego

W przededniu wybuchu wojny, w 1939 r., Warszawa liczyła ok. 380 tys. Żydów, tj. prawie 30% ogółu mieszkańców. Po utworzeniu getta liczba jego mieszkańców powiększyła się dodatkowo na skutek przesiedlenia do niego Żydów z teresnów włączonych do Rzeszy oraz z podwarszawskich miejscowości. Natomiast teren getta warszawskiego stanowił jedynie 5% obszaru miasta. Było w nim 1359 nieruchomości, ok. 27 tys. mieszkań po 2-2,5 izby. Przeciętna gęstość zaludnienia wynosiła 13 osób na izbę. Tysiące osób umierało z głodu i epidemii. Około 300 tys. Żydów deportowano do obozów zagłady.
Fragmenty pamiętników z getta warszawskiego stanowią wstrząsający obraz życia i matrytologii jego mieszkańców. Autorzy pamiętników notowali na gorąco wydarzenia, któych widownią była zamknięta murem dzielnica. Cżęsto prostymi słowami wyrażali przeżycia własne, bliskich sobie osób i otoczenia. Treść opublikowanych fragmentów ilustrtuje klimat dzielnicy, życie jego mieszkańców, ich tragedie, notuje bestialstwo okupanta, narastanie grozy zagłady, a wreszcie buntu.